I'm a mess

Charlie Warburton

Szerzej znany jako "Montana"

My sister wears a mustache,
My brother wears a dress.
Goodness gracious, that's why I'm a mess!

Wszystko zaczęło się od jednego krótkiego "Nie patrz na niego, Charlie" usłyszanego od matki pewnego słonecznego dnia podczas spaceru jedną z ulic w rodzinnej Montanie. Jego zacna matula wypowiedziała te słowa zaraz po tym, jak spojrzał na bezdomnego śpiącego na jednej z ławek. "Nie patrz w tę stronę, synu" dodał ojciec karcącym głosem, zupełnie jakby chłopiec zrobił coś złego. A to nie było złe. Tylko patrzył. Jego bogaci, snobistyczni rodzice tego nie rozumieli, ale on wiedział. "Mamusiu, co jest w tym niepoprawnego?" zapytał, lecz matka już go nie słuchała zajęta rozmyślaniem nad nową kreacją, którą musi sobie kupić na kolejny bal. Ojciec myślał o interesach, matka o strojach - tak było zawsze. Wieczorem tego samego dnia odbyli z nim poważną rozmowę. "Ludzie bezdomni to ludzie źli, synku" mówili "Mogą zrobić ci coś złego, bo są nieprzewidywalni. I źli. Nie zadawaj się nigdy z nimi, dobrze?". I tego samego dnia postanowił. Postanowił, że w przyszłości, jak już będzie duży i wyjedzie z tego okropnego rodzinnego domu, gdzie tak naprawdę wszyscy byli źli... wtedy zostanie bezdomnym. Bezdomnym Charliem, którego rodzice się będą wstydzić.
I się wstydzą, a jakże. Właściwie odkąd pozbyli się Charliego z domu i odkąd stał się bezdomnym, nie przyznają się nikomu, że w ogóle mają syna. Znikł z ich życiorysu równie łatwo, co inni zawadzający rozwijającej się karierze businessmana Warburtona. Ot tak, po prostu. Oni nie mają syna, a Charlie nie ma rodziców. Taki układ pasuje obydwu stronom. Młody Warburton przyznaje się tylko do dwójki młodszego rodzeństwa - dwudziestojednoletnich bliźniaków Timothy'ego i Bellatrix, którzy całkowicie rozumieją brata i jak on nie przyznają się do posiadania jakiejkolwiek rodziny poza nim. Co ciekawe, rodzice też się do nich nie przyznają. Shirley i Thomas Warburtonowie nie mają w ogóle dzieci, nie w świetle opinii publicznej. No bo co z nich za dzieci? Bezdomny syn numer jeden, syn-gej numer dwa i córka, która nie widzi świata poza swoim podupadającym studiem Piercing & Tattoos mieszczącym się w Nowym Jorku. To nie są dzieci, tylko potwory, ot co, podsumowałaby Shirley, gdyby ktoś ja zapytał o zdanie.
Nie myślcie sobie jednak, że Charlie jest zaniedbanym śmierdzącym bezdomnym, o nie. On nie został bezdomnym po to, by jego rodzice przekonali się, iż mają rację, o nie. Montana, jak go nazywają wszyscy z powodu pochodzenia (a bliżsi przyjaciele odważają się nawet mówić "Hannah"), jest czystym i zadbanym młodym człowiekiem o zawsze świeżych i pachnących brązowych włosach i niebieskich oczach, za które mogłaby oddać wszystko niejedna dziewczyna. Jest przystojny i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. W tym momencie, Drodzy Czytelnicy, pewnie zastanawiacie się, jak on to robi. Po pierwsze, i dużo istotniejsze, każdego dnia rano chodzi na basen. Wykupił sobie karnet, który pozwala mu wyczyścić się z brudu nocy i dnia poprzedniego. Ponadto na tymże basenie ma szafkę, w której wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy trzyma. Jako osoba z karnetem dostał szafkę niemalże na własność, toteż może do niej wkładać wszystkie swoje ubrania, wszystkie kosmetyki i w ogóle wszystko, co tylko jest mu potrzebne. Po drugie, zwykle sypia tam, gdzie akurat znajdzie miejsce. Na ławce w parku przykryty kocem, u przyjaciela, u nowo poznanej dziewczyny, która straciła dla niego głowę. Czasem nie śpi w ogóle, tylko spędza całą noc na imprezie. Szczerze mówiąc, zdarza mu się to dość często
Jego jedyną prawdziwą i odwzajemnioną miłością jest gitara. Nazywa się Melody, jak jego pierwsza dziewczyna, a zarazem pierwsza osoba, która powiedziała mu, że gra świetnie. Tego jego rodzice też się wstydzą - ich synek powinien być prawnikiem lub lekarzem, a nie jakimś, jak to nazywają, pieprzonym gitarzystą jakiejś pieprzonej kapeli. Ale Charlie gra i robi to, jak stwierdziła niegdyś Melody Pond, po prostu świetnie. Kształci się w tym kierunku w Art College w Nowym Jorku na stypendium. Rodzice nie chcieli płacić za, jak to ujął ojciec, jakąś gównianą uczelnię. Więc dwudziestotrzyletni Charlie się uczy, a dodatkowo dorabia, grając na ulicy i śpiewając, bo głos też ma całkiem niezły.
Nie lubi kłamstwa, pomarańczy i głupoty. Lubi ubierać koszule w kratkę, układać domki z kart, swoje włosy i czytanie książek. Jego ulubioną porą roku jest lato, a ulubiony kolor to błękitny jak jego oczy. Często patrzy w nocne niebo; fascynują go gwiazdy i ogromna przestrzeń, która jest nad nim. Lubi przebrania wszelkiego rodzaju, dlatego można go spotkać na wszelkiego rodzaju imprezach karnawałowych.
Pali. Nie nałogowo, ale pali. I pije. Niedużo. Podoba mu się zainteresowanie, jakie wzbudza u przedstawicielek płci przeciwnej, choć pozostawanie w cieniu też mu pasuje. Nie stara się wywyższać i nie afiszuje się tym, że ma niesamowicie bogatych rodziców, ale też tym, ze właściwie jest bezdomny. Mimo wszystko ma swoje zasady, których się trzyma, i system wartości, który zawsze zachowuje. Jest w pełni świadomym swoich wyborów młodym człowiekiem.
Tylko tyle i aż tyle.

I żył potem w szczęściu i dostatku aż po kres swoich dni

 [Karta będzie uzupełniana, tylko na razie nie mam na to weny. Zapraszam do wątków, przy czym lubię te długie i głębokie. I powiązania tez lubię, a Charlie nie jest w Nowym Jorku nowy, więc można coś ustalić. No i mam nadzieję, iż Charlie przypadnie Wam do gustu, bo to specyficzna postać jest.

Na zdjęciu nieziemsko przystojny Jake Gyllenhaal ♥ Pierwszy cytat z musicalu West Side Story, drugi Tolkiena.]