213. Little Angel

Wypalał właśnie w spokoju kolejnego papierosa. Właściwie nie znosił palić. Czuł się, jakby jadł rozżarzone zapałki albo połykał dym z ogniska. Drewniana konstrukcja leżaka, twarda i bardziej upierdliwa niż zbuntowana nastolatka przed, po i w czasie okresu, a właściwie to te twarde deski, wszystkie razem i każda z osobna były upierdliwie twarde, bo cały czas wbijały się w jego ciało. I to wcale nie było tylko niekomfortowe, ale wybitnie bolesne, bo to jego ciało składało się głównie ze skóry i kości, bez grama tkanki tłuszczowej. Czerwone odgnioty czerwieniał jeszcze bardziej, bordowiały, bolały i najnormalniej w świecie irytowały go. Ale z drugiej strony uczucie pewnego rozbicia i bezradności zawładnęły nim kompletnie, więc nie wykonał nawet najdrobniejszego ruchu, żeby zmienić swoje położenie w przestrzeni.

Wypalając te fajki, jedna za drugą, zastanawiał się, co czują nałogowi palacze, kiedy odpalają kolejnego papierosa. W końcu zapetował dwudziestą czwartą fajkę z rzędu i jedyna myśl, jaka przychodziła mu do głowy to taka, że zaraz się porzyga. Mimo iż z każdą sekundą ta myśl stawała się coraz bardziej prawdopodobna, on nie zerwał się jak każdy normalny człowiek, nie potknął na progu i ponownie nie podniósł, a potem nie wpadł z hukiem do łazienki i nie uklęknął przy toalecie. Był bowiem świadomy, że nie zrzyga się, nie zwymiotuje, czy nazwij to, Drogi Czytelniku, jak chcesz, w końcu dla jednych wszystko będzie brzmiało tak samo obrzydliwie, a dla drugich tak samo ludzko. W każdym razie nie mógł tego zrobić, bo nawet nie miał co zwracać, nie jadł nic od dwóch dni i na zmiany w tym temacie się nie zanosiło.

Niebo pociemniało, poszarzało, zmieniło swoją barwę na taką, która odbierała humor. Bo kiedy wstaje się rano i otwiera oczy w lipcowy poranek, to raczej ma się nadzieje, że gdzieś tam za oknem jest błękitne niebo, słońce i ani grama chmur. I właściwie ci mieszkańcy, którzy na to liczyli, nie zawiedli się, jeżeli wstali około godziny szóstej rano. Dopiero o godzinie ósmej mogli być trochę rozczarowani. Zaczęło bowiem mżyć, kropić, a prościej mówiąc z nieba zaczęła sączyć się woda. Osiadała na „niedbałych” puklach przygotowywanych „niedbale” przez dwie godziny, nażelowanych irokezach, łysinie, ubraniach, butach, chodnikach, samochodach i wszędzie, gdzie tylko mogła.

Lubił, kiedy padało, jednak ostatecznie był zmuszony do wykonania jakiegoś ruchu, a nawet kilku. W końcu znalazł się w pokoju, zraszając podłogę kilkoma chłodnymi kroplami. Zastanawiał się przez chwilę, jak bardzo brudny musi być ten deszcz, ale ostatecznie porzucił te myśli na rzecz ważniejszych. Zerknął na kalendarz, a resztki beznadziejnego humoru zniknęły tak nagle, jak się pojawiły. Dzień szesnasty lipca był zaznaczony ogromnym, czerwonym kołem. I pomyśleć, że w zeszłym tygodniu nie mógł się tego doczekać, a teraz z zupełnym pseudowyluzowaniem wypalił paczkę fajek! Obok, ohydnym pismem, ale naprawdę trzeba zwrócić na to pismo uwagę, było tak mało eleganckie, litery pewnie pisane w jakiś ogromnych emocjach były powyginane wręcz we wszystkich kierunkach, układały się w dwa wyrazy – „PRZYLOT EULALII”.

***

Nie trzeba chyba opisywać radości Istvana zwanego Valentine’em, kiedy ujrzał swoją anielską siostrzyczkę. To dziecię było dla niego tak niezwykłe, jakby faktycznie było chodzącym cudem. Gdyby ktoś kazał mu ją opisać, stwierdziły, że Eulalia to... po prostu Eulalia oraz nigdy nie spotkał i pewnie nie spotka kogoś takiego. Kochał w niej wszystko, od stóp, przez każdy zakamarek dziecięcej duszy, aż po sam czubek głowy, po najbardziej odstający włos.

Cały dzień upłynął na radosnych powitaniach, radosnych słówkach, radosnych opowiadaniach, radosnych uśmiechach i wszystkim tak radosnym, że aż dziw, iż od tej radości jeszcze nikt nie zwymiotował. Jasnowłosy miał małe zawroty głosy, ale to raczej z powodu braku snu i jedzenia, niż nadmiaru szczęścia.

Po powitaniach przyszedł czas na pożegnanie z dziadkami, którzy chcieli robić jako eskorta dla siedmiolatki, ale pozostanie w Nowym Jorku jakoś nie bardzo im pasowało, więc wrócili pierwszym możliwym lotem.

Tym oto sposobem panienka Krasznahorkai i jej brat mogli spędzić dwa tygodnie w ciepłej, bratersko-siostrzanej atmosferze, jeść tony ciasta bananowego, oglądać kreskówki, układać puzzle, chodzić na spacery do Central Parku, bawić się we fryzjera, kosmetyczkę i robić wszystko, co im przyszło do głowy i było w miarę bezpiecznie.

[Rozdział wyszedł jak wyszedł. Właściwie nie trzymałem się żadnej koncepcji. Nie jestem z tego jakoś przesadnie zadowolony, niektórym(albo wszystkim...) tekst wyda się dziwny. Zazwyczaj nie piszę takim stylem, ale chciałem spróbować. A tak poza tym, traktuję to jako małą rozgrzewkę przed napisaniem czegoś lepszego. Mam nadzieję, że szybko mnie natchnie. Pozdrawiam.]