209. If you’re gonna die, die with your boots on!

Dla całej mej przecudownej klasy.

Może nie zawsze to okazywałam (Reguś, przecisnąłeś się? Gratuluję, to musiał być wielki wyczyn!), ale kocham Was wszystkich i pozostaniecie w moim serduszku na zawsze.

Tęsknię za Wami!

*płacze*

Jak ja sobie poradzę bez Was?
¿De solitario?

 ~~~~~۞~~~~~

- To dla ciebie – powiedziała, podając blondynce płytę. Dziewczyna wzięła ją do rąk i dokładnie obejrzała. Dostała właśnie krążek Iron Maiden. „Piece of Mind” z tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego trzeciego roku. – Przesłuchaj czwartego utworu. Przesłuchaj uważnie. I jeśli masz umrzeć, zgiń w walce.

- Numer dwa dziewięć dziewięć dziewięć – z głośnika rozległ się głos zmęczonej kobiety.

Dziewczyna ubrana w białą paczkę romantyczną wstała błyskawicznie i poprawiła fałdy spódnicy. Strzepnąwszy niewidoczny kurz, odetchnęła głęboko kilka razy i zniknęła za czarnymi drzwiami opatrzonymi tabliczką z napisem „Sala Przesłuchań”. Niżej widniała kartka przyklejona do drewna taśmą klejącą. Głosiła „Zachowaj ciszę! Trwa przesłuchanie”.

Panna Sparks leżała na łóżku w szpitalu psychiatrycznym, nudząc się niemiłosiernie. Sala taneczna była zajęta przez jakąś grupę, a do biblioteki o tej godzinie wejść mogli tylko lekarze i inni pracownicy. I biedna Kate nie miała co robić. A, jak wiadomo, gdy nie mamy co robić, zaczynamy intensywniej myśleć, przypominać sobie sytuacje, które dawno się już wydarzyły, lub tworzyć w głowie scenariusze swojej przyszłości.

Jednak nie było jej to dane. Nim zdążyła zanurzyć się we wspomnieniach jak w nieprzyjemnie zimnej wodzie, do jej pokoiku ktoś wszedł. Na początku dziewczyna sądziła, iż to tylko pielęgniarka przynosząca jej jakieś leki, o których zapomniała, albo coś takiego. Wszelako osóbka ta nie podeszła do niej z radosnym uśmiechem na ustach, tylko zatrzymała się tuż za drzwiami.

- Kate – odezwała się rozkazującym głosem. Głosem, który niewątpliwie znała i za którym tęskniła. Usiadła na łóżku, spoglądając na nowoprzybyłą. Nie pomyliła się. W drzwiach jej pokoju stała…

- Lizzy? – szepnęła Kate cichutko, otwierając szeroko zielone oczęta.

- Nie powiedziałaś mi, że jesteś w psychiatryku – rzuciła oskarżycielskim tonem Elizabeth Riordan (z domu Collins), najlepsza przyjaciółka panny Sparks z liceum. – Rozmawiałyśmy tydzień temu, a ty powiedziałaś, że wszystko jest dobrze, że siedzisz sobie właśnie w domu i że zaraz idziesz do AC, więc musisz kończyć. Jesteś kłamczuchą, wiesz? Kolejną pieprzoną kłamczuchą! Nawet nie pozwoliłaś mi martwić się o ciebie! Nie masz pojęcia, jak się zdziwiłam, kiedy przyszłam do ciebie i ciebie tam nie było. Twoja ciotka oczywiście powiedziała mi, gdzie jesteś. Dodała też, że od prawie dwóch miesięcy. Tak, Kate, jesteś tutaj od dwóch miesięcy, a przez ten czas rozmawiałyśmy jakieś tryliardy razy. I ani razu nie wspomniałaś, że mieszkasz w psychiatryku i że masz depresję. Ani jeden raz! Czasami zachowujesz się głupiej, niż naprawdę jesteś. Gdybym wiedziała wcześniej, już dawno by cię tu nie było. Przecież szpital psychiatryczny nie jest odpowiednim miejscem dla dziewiętnastoletniej dziewczyny. Kate, czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z powagi sytuacji?

Milczała. Chciała, nawet bardzo, powiedzieć coś Lizzy. Powiedzieć jej, że nie chciała jej martwić, że to tylko przejściowe, że tak naprawdę czuje się dobrze, ale nie była w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. W jej gardle pojawiła się wielka gula, a po policzkach dziewczyny zaczęły spływać łzy. Nie lubiła okłamywać Elizabeth. Nigdy jej się to nie udawało, a przynajmniej nie wtedy, gdy przyjaciółka mogła zobaczyć jej oczy. Jako jedyna potrafiła czytać z nich jak z otwartej księgi. Nawet gdy Kate bardzo się starała, nawet jak powtarzała to kłamstwo codziennie wszystkim, Liz i tak potrafiła je dostrzec.

Na szczęście telefony nie mają oczu.

Otworzyła usta, jednak nie wydobyło się z nich żadne słowo. Zamiast tego po jej policzkach powoli spływały łzy. Lizzy podeszła do niej i objęła ją.

- Co się stało, kochana?

I Kate jej opowiedziała.

- Numer trzy zero jeden sześć.

Tym razem wstał chłopak. Wysoki, przystojny. Wysportowany. Uśmiechnięty. Pewny siebie i swoich umiejętności. Z luzem podszedł do przesłuchania. Jak się uda, to się dostanę, a jak nie – zostanie mi zmywak. Proste – mówił przez ostatni tydzień do swoich przyjaciół. Uśmiechał się przy tym.

Otworzył drzwi, wykonawszy uprzednio perfekcyjny obrót. Jedna z dziewcząt roześmiała się, a mężczyzna posłał jej przez całą salę całusa

A więc doszła i kolejna cecha bruneta – był flirciarzem.

Pierwsze rzucało w oczy się okno. Nieduże, lecz jedyne źródło światła w pomieszczeniu, zasłonięte było delikatnie jasną firanką. Tworzyło to tajemniczy, a jednocześnie pogodny nastrój. Dopiero chwilę po wejściu oczy przyzwyczaiły się na tyle, by zobaczyć całą resztę pomieszczenia znajdującą się trochę w cieniu. Składały się na nią przede wszystkim duże łóżko przykryte kwiatową narzutą, lecz także stare biurko i niewielka szafa na ubrania.

Ściany wykonane były z dębowego drewna. Na każdej z nich znajdowały się obrazki – zasuszone kwiaty, szkice wykonane węglem i malunki farbami. Na jednej wisiało też zdjęcie bawiącego się kociaka.

Całość prezentowała się przyzwoicie. Całkiem przyjemnie było wejść do tego lekko ciemnego pomieszczenia, choć dla przeciętnego obserwatora nie opłacałoby się wspiąć po tylu schodach tylko po to, by zobaczyć tak mały i skromny pokoik na poddaszu. Kate jednak była zadowolona.

- Tu będę mieszkać? – zapytała cicho, nie chcąc burzyć ciszy panującej w pomieszczeniu.

- Właściwie tak – odparła Elizabeth. – Masz jeszcze kuchnię i łazienkę. I jeszcze jeden pokój. Jest całkowicie pusty. Tylko ściany, podłoga i wielkie okno.

- Do tańca?

- Yhym.

- Numer trzy jeden osiem siedem.

Dziewczyna, która wstała tym razem, wydawała się pozbawiona jakiejkolwiek energii. Podchodziła do drzwi, szurając nogami, a do tego patrząc w podłogę. Nawet jej ciemne włosy wyglądały jak skamieniałe. Wejście otworzyła delikatnym pchnięciem drobnej dłoni. Prawie jak umarła przedostała się na drugą stronę.

Jej twarz nie wyrażała zupełnie żadnych emocji – nie widać było na niej radości ani smutku, spokoju ani zdenerwowania. Nałożyła na siebie tylko szczelną maskę, jakby chciała uciec od całego świata.

- Musisz znaleźć pracę.

- Ooo, chciałabym. Ale kto przyjmie dziewczynę z rozdwojeniem jaźni? Liz, bądź poważna! Przecież nie wiem nawet, kiedy tak naprawdę jestem sobą, a kiedy nie. Może i Susan pojawia się coraz rzadziej, ale wciąż się pojawia. Nikt nie da mi pracy. Nawet jako kelnerka.

Tajemniczy uśmieszek na ustach Lizzy pojawił się już podczas jej wypowiedzi. Pojawił się i nie znikał. A Kate wiedziała już, iż przyjaciółka czuje się z siebie zadowolona, gdyż najprawdopodobniej znalazła coś interesującego dla panny Sparks. Pewnie nie zastanowiła się nad tym, że nikt nie będzie chciał zatrudnić chorej psychicznie dziewczyny.

- Rozmawiałam z pewnym dyrektorem – powiedziała jednak pani Riordan. – Zgodził się, żebyś tam pracowała, jeśli tylko przejdziesz przesłuchania.

- Przesłuchania? – brew Kate uniosła się wysoko. – Masz na myśli…

- Taniec. Tak. Zatańczysz coś, wygrasz i do końca życia będziesz mogła robić to, co kochasz. Co ty na to?

Elizabeth była bardziej niż podekscytowana. W jej oczach błyskały radosne iskierki, kiedy opowiadała o swoim planie przyjaciółce. Najprawdopodobniej zmienianie życia Kate stało się jej nowym hobby. Nie dość, że znalazła jej mieszkanie, teraz chciała załatwić jej pracę. Była najlepszą przyjaciółką, na jaką mogła panna Sparks trafić.

- Skoro się zgodził… Wiesz, naprawdę chciałabym coś w życiu robić. Siedzenie całymi dniami jest bardziej depresyjne niż cokolwiek innego.

- Numer trzy dwa dwa osiem.

Nie pisnęła z zachwytu, gdy wyczytano jej numer. Nie podskoczyła dwa razy z radości, nie roześmiała się wesoło. Tylko wstała spokojnie, a jej serce zabiło dwa razy szybciej. Wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi.

Przedstawienie miało się zacząć.

CIĄG DALSZY NASTĄPI

(chyba)

POSŁOWIE:

Haha, a więc skończyłam ten rozdział. Pozwólcie, że nie wypowiem się na temat tego, jak bardzo żałosny jest. Generalnie przekazałam chyba to, co chciałam przekazać, a przynajmniej mam taką nadzieję. W każdym razie kiedyś napiszę drugą część, aczkolwiek nie spodziewajcie się jej w najbliższym czasie. Może za miesiąc. Albo za rok. Może wcale. Ale to nieważne.
W każdym razie, Kate nie mieszka już w psychiatryku i może będzie mieć pracę. Nowa karta pojawi się po drugiej części, bo po pierwsze, nie mam na nią weny, a po drugie, nie będzie mi się chciało jej pisać drugi raz. Leń ze mnie.

O, jeszcze jedno. Wesołych wakacji Wam wszystkim! (Hihihi, zdanie, w którym wszystkie wyrazy zaczynają się na "w". Podoba mi się! ;D)

No.
Mam nadzieję, iż nie pozasypialiście podczas czytania.