Basically, what we have here is a dreamer. Somebody out of touch with reality. When she jumped, she probably thought she'd fly.

S K Y L A R   L e n a   E V E R E T T

...znana również jako Sky i Lenny

Dziewiętnastolatka, która nigdzie nie zagrzała dłużej miejsca, urodzona dwudziestego ósmego marca, córka pary muzyków: znanej rosyjskiej skrzypaczki i pianisty z Anglii, którzy od zawsze podróżowali po całym świecie, ucząca się na dwóch wydziałach, bardziej z przymusu niż chęci: gra na skrzypcach i uczęszcza na zajęcia z fotografii, mieszka w akademiku, dorabia czasami jako asystentka fotografa, na stałe jest kelnerką w niewielkim lokalu o wdzięcznej nazwie „Luna”.

Rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty trzeci, dwudziestego ósmego marca, godzina piąta dziesięć rano. Na świat przychodzi drobna dziewczynka, ochrzczona później imionami Skylar Lena. Zapadnięta na twarzy, ale ze szczęśliwymi ognikami w oczach kobieta bierze maleństwo na ręce i szepce do rozwrzeszczanego noworodka kojące słówka. Po chwili oddaje dziecko pielęgniarce, lekarze zajmują się wcześniakiem. Uśmiechają się do matki, ale kobieta już tego nie widzi.

Właśnie tak przyszła na świat Skylar. Nic dziwnego, nic niezwykłego, nic ciekawego. Oprócz tego, że dzień jej urodzin jest również dniem śmierci jej matki. Dzień jej urodzin jest początkiem końca świata dla Christiana Everetta, debiutującego na wielkich scenach angielskiego pianisty. Yelena Afanasieva, znana rosyjska skrzypaczka, była miłością jego życia. Tak, właśnie przerabiamy tę nudną historię rodu z beznadziejnych romansideł. Ona sławna, niesamowita, wielka artystka, on nieznany pianista z jakiejś dziury. Spotkali się, pokłócili, później zamieniło się to w gorące uczucia. On nieakceptowany przez jej rodziców, ultimatum, wybiera jego. Jeżdżą po świecie, koncertują, przeżywają przygodę życia. Yelena zachodzi w ciąże, są szczęśliwi, pojawiają się komplikacje. Za młoda, zbyt drobna, może umrzeć, ale chce rodzić. Ona umiera. Koniec romansidła.

Zawsze lubiła podróżować. Nie przeszkadzała jej zmiana miejsca zamieszkania, nowa szkoła czy utrata kontaktów ze starymi znajomymi. Podróż oznaczała nową przygodę i jakąś zmianę, a zmiany w jej życiu były potrzebne od zawsze. Zwłaszcza w kontaktach z ojcem, o ile to wszystko można nazwać kontaktem. Nigdy nie przejawiał wobec niej żadnych cieplejszych uczuć. Jedyne, czego potrafiła się w nim doszukać podczas kilkuminutowego spotkania, była obojętność połączona ze smutkiem, którego wtedy nie rozumiała.

Początkowo w ogóle go nie widywała. Pierwsze lata życia kojarzą  się z babciną sukienką w kwiatki, kojącym zapachem ciasta w piekarniku, stwardniałą dłonią dziadka od ciężkiej pracy na budowie, która łagodnie głaskała ją po włosach na dobranoc. Do tej pory są synonimem ciepła, łagodności i miłości, której nie zaznała zbyt wiele w życiu. Za każdym razem, gdy pytała o mamę, tylko milczeli i próbowali odwrócić uwagę dziewczynki. Gdy pytała o tatę, mówili, że jest wielkim muzykiem-podróżnikiem, który właśnie zwiedza świat i jest zbyt daleko, aby odwiedzić córkę. Pierwszy znak, że w ogóle ma ojca, przyszedł w piąte urodziny. Nawet wtedy nie pojawił się w rodzinnym domu, kurier dostarczył instrument. Żadnego listu, zdjęcia, widokówki, nawet kartki urodzinowej. Po prostu instrument. Dziadkowie nie zmuszali wnuczki do nauki gry, sama tego chciała. Sądziła, że gdy będzie grać wystarczająco pięknie, tatuś wróci. Ale on nigdy nie wrócił. Mógł ją ze sobą zabrać po śmierci dziadków, którzy tak naprawdę zastąpili jej rodziców. Mógł ją wozić za sobą po świecie, mógł z nią mieszkać, mógł wymienić parę zdań, kiedy przypadkowo spotykali się w wielkim domu. Ale tatuś nigdy nie wrócił. Bo tak naprawdę nigdy nie istniał.

Teraz znajdujemy się w dramacie. Ojciec nienawidzi własnego dziecka, zna jedynie ból, rozpacz, żal, smutek i gniew. Nie chce życia bez niej. NIE MA życia bez niej. Jest zrozpaczony, nie wie co robić, chce oddać do adopcji. Jego rodzice zabierają mu wnuczkę, każą odejść i ochłonąć. Odchodzi, znika na siedem lat, dziadkowie umierają, odbiera córkę. Zmieniła się od czasu, kiedy ostatni raz ją widział. Ma blond włosy, jasne oczy, łagodne rysy, za bardzo przypomina Yelenę. Nie chce, NIE MOŻE zaakceptować jej istnienia koło swojego istnienia. Chce ją oddać, oddaje, na tydzień. Później odbiera. Nie może z nią żyć, ale nie może też bez niej, Yelena by go za to znienawidziła. Znajduje dom w Portland, Yelena lubiła to miejsce, mieszkają tam razem. Ciągle nie potrafi znieść swojej córki, nie ma go w domu dnie i noce. Skylar ma jedenaście lat, zaczyna uczyć się w domu, Christian znowu koncertuje po całym świecie, nigdzie nie grzeje miejsca, ucieka przed myślami i jej obecnością, ale ona ciągle jest tuż obok. Ucieka, ucieka, ucieka. Nie ma dokąd uciec, to zawsze go dopada, wprowadza niemoc. Ucieka przez Australię, Azję, Europę i obie Ameryki, ale to nic nie daje. Nie wraca tylko do jednego miejsca, do Rosji, zbyt bolesne, ciągle zbyt świeże. Yelena, Yelena, Yelena, choć nigdy nie wypowiada jej imienia, nigdy o niej nie rozmawiają, ale on ciągle o niej myśli, zawsze, wszędzie. Skylar ciągnie do Rosji, do jej drugiej natury, uczy się rosyjskiego, dlaczego mówi po rosyjsku? Skylar-Yelena, Yelena-Skylar. To nie może być Yelena, ona nie żyje, to Skylar, ona ją zabiła. Ona, ona, ona. Śmierć, nienawiść, rozpacz, żal, smutek.

Wyrzuciła skrzypce. Dlaczego wyrzuciła skrzypce? Musi grać, gra jak Yelena.

Deszcz nieustannie uderzał o niewielkie okno, jakby monotonnymi strumieniami chciał wyżłobić sobie w niej koryto. Przez szybę można było zauważyć drobną blondynkę, która przemykała pod drzewami, starając się uchronić przed wodą. Zazwyczaj deszcz jej nie przeszkadzał, ale wiedziała, że ojciec jest w domu. Minęło tyle lat w ciągu których iluzja, że perfekcyjność przyciągnie jego miłość, zniknęła, ale nawyki i chęci pozostały. Weszła do domu, zamykając za sobą cicho drzwi. Mężczyzna właśnie wyszedł z kuchni z kubkiem parującej kawy. Ciemnej, gorzkiej, niesłodzonej, jedynie z odrobiną mleka. Wiedziała, bo od lat robiła taką samą wieczorami z nadzieją, że jednak wróci z koncertu szybciej i usiądzie z nią przed telewizorem. Ale on wolał zostawać po koncertach na bankietach albo w samotności grając na pianinie. Mieli pianino w domu, na nim również potrafiła grać. Nie tak dobrze jak na skrzypcach, ale wystarczająco, żeby każda szkoła muzyczna chciała wcielić ją w swoje szeregi. Chciała, żeby mógł być z niej dumny. Żeby był z niej dumny, kiedy w końcu poczuje się ojcem. On jednak nigdy nie czuł się ojcem. Patrzył na dziecko i widział śmierć.

Mężczyzna gwałtownie zatrzymuje się na korytarzu. Patrzy w stronę blondynki zaledwie przez sekundę, po czym obojętnie odchodzi i trzaska za sobą drzwiami od gabinetu. Po chwili słyszy włączoną muzykę. Nie zastanawia się nawet przez chwilę. To Claudio Monteverdi. Ulubiony kompozytor mamy.

Nowe skrzypce, wyrzuca je, nowe skrzypce, wyrzuca je, nowe skrzypce… Ale gra. To jedyne, co ją łączy ze zmarłą matką i odcinającym się ojcem, musi grać. Grała dla niego, grała dla niej, musi grać dla siebie, ale chyba już nie potrafi. Nie po tym, gdy znajduje jego notes i dowiaduje się prawdy. To boli, to poczucie winy, dlaczego? Bo gdyby Yelena jej nie urodziła, teraz by żyła, ojciec byłby szczęśliwy, nie taki jak teraz. To wszystko jej, jej, jej wina. Morderczyni. Dziecko. Śmierć.

Musi odejść. Kiedy o tym myśli, ojciec wręcza jej kopertę i naszyjnik matki. Art College. Jedyna szansa by wyrwać się z tego błędnego koła, uciec. Znowu ucieczka. Całe jej życie to ucieczka przed demonami ojca, a także przed własnymi, o których mówić głośno się nie da. Posłusznie idzie na przesłuchanie, nie buntuje się, już dawno poddała się realizmowi. Dostaje się na skrzypce, ma wielki talent, to jej szansa. Dlaczego się nie cieszy? Nie cieszy się. A później liczy na łut szczęścia, wysyła prace na wydział fotografii. Od zawsze zajmowała się aparatem, te wszystkie miejsca, chwile, drobne momenty, to co szybko zniknie, bo wyjadą, utrwalała. Opłaciło się, dostała się na również na fotografię. I odciążyła ojca, wyprowadzając się do akademiku.


Kiedy wróciła do domu, już na nią czekał. Jak zawsze wyniosły w swojej eleganckości, w każdej chwili gotowy do wyjścia. W końcu całe życie się spieszył. W końcu całe życie uciekał. 

Dziewczyna zmarszczyła brwi, ale nic nie powiedziała. Przyzwyczaiła się do tej ciszy, która zawsze między nimi panuje. Była nieodłączna. Była oznaką tego wszystkiego, czego nigdy nie wypowiadał na głos, co w sobie tłamsił. Wyminęła go, nawet na niego nie patrząc. Nalała do kubka kawy i ruszyła w stronę schodów prowadzących do jej pokoju. Zatrzymało ją chrząknięcie. Nawet teraz nie potrafił się do niej odezwać. Na jej ustach pojawił się uśmiech rozgoryczenia, kiedy cofnęła się do kuchni, a on podał jej kopertę i poszedł do gabinetu. Znowu Monteverdi. Przez całe życie miała okazję usłyszeć go wystarczająco dużo razy, żeby znać jego utwory na pamięć. Z westchnieniem ruszyła na górę, upijając łyk kawy. W środku znalazła informacje o Art College i datę przesłuchania dla skrzypków.

To tak chciał się jej pozbyć.

Mignęła ci przed oczami niewysoka sylwetka dziewczyny z jasnymi włosami. Po chwili widzisz tylko oślepiający błysk i musisz zatrzymać się na chwilę, spokojnie czekając, aż w pełni odzyskasz wzrok. Mrugasz oczami. Następne, co widzisz to szeroki uśmiech i czarny aparat zwisający z szyi blondynki. Wydaje się być nienaturalnie duży w zestawieniu z jej drobną posturą. Nawet większy od niej samej. Dziewczyna mruga do ciebie zadziornie, po czym odwraca się i znika. Idziesz za nią kilka kroków, później przyspieszasz, ale z racji niewysokiego wzrostu już zdążyła zniknąć w tłumie. Czujesz się tak, jakbyś był Alicją ścigającą białego króliczka. Nie zdążyłeś. Króliczek już zniknął w swojej jamie, a ty straciłeś okazję, żeby zabrał cię do Krainy Czarów.

Wszędzie jej pełno. Dosłownie. Zauważysz ją w parku przy swojej ulubionej fontannie, gdy gra na skrzypcach, a przed nią leży futerał z błyszczącymi się w słońcu monetami. Gdzieś w tłumie, na ulicach, robiąc zdjęcia przypadkowym miejscom i przechodniom, bo przecież wszędzie można znaleźć coś ciekawego. Jest jak dziecko, które cały czas fascynuje się światem i zadaje mnóstwo pytań, na które nie potrafisz znaleźć odpowiedzi. Nie potrafisz też odpowiedzieć na pytanie, z kim tak naprawdę masz do czynienia. Fotografka bez przyszłości, skrzypaczka z niebywałym talentem, ale okupionym godzinami ćwiczeń i zniechęcenia. Z historią, o której nie masz pojęcia, bo nie mówi o sobie, ale drobne przyzwyczajenia pozwalają ci ją poznać. Mapa świata powieszona nad jej łóżkiem z zaznaczonymi miejscami, gdzie już była i gdzie jeszcze chce być. Niesamowita ilość kawy, którą pije w hektolitrach. Ciemna, gorzka, niesłodzona, jedynie z niewielką ilością mleka. Potrafisz się tylko skrzywić, bo jak można pić niesłodzoną kawę? Sposób, w który obchodzi się ze skrzypcami, jakby były jej niewielkim dzieckiem, a tak naprawdę są jedną z niewielu pamiątek po matce. To roziskrzone spojrzenie, gdy widzi jakiś plac zabaw, jakby miała ochotę pójść i usiąść na huśtawce.  

Marzycielka z głową w chmurach, prawdopodobnie nie uda ci się dotrzymać jej kroku. Pierwszą myśl zastępuje druga, więc o pierwszej nie warto już pamiętać. Przesiąknięta wielkimi ideami z wielkich miast, żyjąca marzeniami milionów ludzi z Sydney, Rio de Janeiro, Los Angeles, Vancouver, Londynu, Wiednia, Moskwy, Paryża, Rzymu, Tokio. W końcu bywała w wielu miastach. Pewnie była w miejscach, o których szarych człowiek nawet pomyśleć nie może. Jednocześnie nie przywiązuje się za bardzo, w każdej chwili gotowa rzucić Nowy Jork i spróbować czegoś nowego. Właśnie tego się nauczyła. Nie planować. Podróżować. Pewnie przy pierwszej możliwej okazji znowu gdzieś zniknie. Niczym biały królik, który zawsze się spieszy i który w końcu zawsze znika w Krainie Czarów, do której nie masz wstępu. Chyba, że uda ci się ją dogonić.

"Life is not the way it’s supposed to be. It’s the way it is. The way we cope with it, is what makes the difference."

Galeria.

Nawyki.

Przyjaciele.

Zdjęcia teraźniejszości.

__________________________

To, co widzicie powyżej, jest najdziwniejszą kartą, jaką w życiu zrobiłam, dlatego nie przeraźcie się za bardzo. Postaram się wszystko poprawić, ale w tej chwili nie stać mnie na nic więcej. Mam nadzieję, że Skylar przypadnie Wam do gustu. Niewiele o niej wiadomo, ale to specjalny zabieg. Leniwa jestem, więc o charakterze nic nie piszę, zawsze to w wątkach wyjdzie, a jak wygląda każdy na zdjęciach widzi.

Ani ja, ani Skylar nie gryziemy, więc zapraszam do wątków i powiązań. Nie przepadam za zaczynaniem, ale wymyślanie powiązań można uznać za moją działkę.

Cztery pierwsze zdjęcia są autorstwa Caroline Zenker, a widnieje na nich modelka Lioba. Gif znaleziony na jakiejś stronie, podobnie jak słowa w nagłówku i cytat w tekście.

Koniec ogłoszeń parafialnych. Mam nadzieję, że będzie nam razem znośnie, o.