222. Trzy.

klik!

Mieli po osiemnaście lat. Młodzi gniewni. Nikt nie znał ich imion, ale każdy znał ich piękne twarze. Młode, piękne, pełne agresji twarze.

Ona była pierwsza. Zaczęła może w wieku piętnastu lat, gdy dostała pierwszego papierosa, a chwilę później butelkę piwa. Nie smakowało jej. Nie mogła znieść tego smaku i krztusiła się tytoniowym dymem, skrzętnie ukrywając łzawiące oczy. Choć na jej słodkiej buzi widniały rumieńce, a falowane włosy odrzuciła gdzieś na bok, nie mogła zerwać z wizerunkiem anioła. Bo była aniołem.

On pochodził z istnego piekła. Słuchał krzyku nocnej ciszy i ciszą przerywał nocny krzyk. Krążył ciemnymi ulicami, nieświadomy własnej wartości, ale w pełni rozumny swojej przyszłości i przeznaczenia. Nie mógł znaleźć sobie miejsca, marudził, aż wreszcie znalazł się tam – w klubie w Chinatown. Po prostu usiadł przy barze.

Już na pierwszy rzut oka było widać, że coś jest nie tak. Ludzie pląsali chaotycznie w nieregularnym rytmie piosenki, światła błyskały i było dziwnie parno. On nie mógł się w tym odnaleźć, nie mógł się dopasować i po ludzku przywyknąć. A wtedy na drodze stanęła mu ona.

- Mogę ci to załatwić, jeśli chcesz – usłyszał. Uśmiechnęła się tak niewinnie.

Dwie bladożółte, okrągłe pigułki.  Powiedziała, że jedna wystarczy, więc wzięli działkę na pół. Po kilku minutach byli w centrum tłumu – ona tańczyła dziko i uwodzicielko, on nie mógł oderwać od niej wzroku. Nie wiedział, ile to trwało. Nie wiedział, że była tym, czego zawsze pragnął. Tak grzeczny, tak dobry, tak niewinny. Raphael.

Słońce zniknęło za horyzontem, ciemność spowiła miasto, a gwiazdy rozsypały się po czarnym niebie i świeciły niczym iskierki w jej oczach tamtego dnia. Nie mógł na nie patrzeć. Przypominały mu o niej.

Zapukał do drzwi? Nie, nie odważyłby się tak prędko. Po jego ciele przebiegł dreszcz, tak nieprzyjemny, tak nieoczekiwany. Bał się, choć pewien był, co spotka go za tymi drzwiami. Odrzucenie? Złość, furia, zaciśnięte pięści i zgrzytające zęby? To ty. To ty wciągnąłeś w to naszą córkę. To ty zabiłeś naszą córkę.

Zapukał do drzwi? Nie, nie pokonał strachu tak szybko. Gęsia skórka znów pokryła jego przedramiona, skrzętnie ukryte długimi rękawami. Przecież musiał zrobić pozytywne wrażenie, pokazać się z dobrej strony. O ile to możliwe, o ile to kiedykolwiek będzie możliwe.

Zapukał do drzwi? Nie, to tylko dziwna wizja. Nie może stać tu wieczność. Oni na pewno już zobaczyli go przez okno i śmieją się, że jest tchórzem. Cała prawda. Jest tchórzem, nieudacznikiem i nigdy nie weźmie do serca nauczki.

Zapukał do drzwi. Jego dłonie drżały niemiłosiernie i nawet nie był pewien, czy oby choć raz dotknął pięścią drewnianych drzwi. Nie minęło nawet dziesięć sekund, gdy ktoś gwałtownie nacisnął klamkę, a jego uderzyła fala ciepła z wewnątrz wraz z jasnym światłem lamp.

                - Wreszcie – usłyszał miły, kobiecy  głos. – Myśleliśmy, że nigdy się nie zjawisz.

                Wolfie zdobył się na krótki, kojący uśmiech i wszedł do środka. Tak grzeczny, tak dobry, tak niewinny. Raphael.

                Ogień w kominku iskrzył się radośnie, herbata była słodka, a oni piękni i taktowni. Wszystko doprowadzało go do szału. Nie mógł odnaleźć się w tym miejscu, w tej sytuacji, której się nie spodziewał. Nie pasował tutaj. Ona też nie powinna tu pasować. Ona, z tymi rumieńcami, jasnymi lokami, uroczą skrytością, tak różna od reszty dziewcząt z tamtego klubu. Przecież one go nie kręciły. One go nie pociągały. On lubił ciszę, on lubił tajemnicę. On lubił odkrywać krok po kroku. Nie lubił zepsucia, bo wolał psuć sam.

                Pozornie spokojny, siedział w miejscu, ukradkiem zerkając do tyłu. Rozmowa nie kleiła się zbytnio, przesycona była udawaną uprzejmością. Wiedział, że jest tym, kogo spodziewali, a nie chcieli się spodziewać. Wiedział, że nie stanie się tym, kogo woleliby oczekiwać. Znów zerknął do tyłu. Tam, gdzie przy kominku, w którym ogień iskrzył się radośnie, siedział mały chłopiec. Miał popielate, trochę kręcone włosy i srebrne oczy, które lśniące migotliwym blaskiem. On także, pozornie spokojny, siedział w miejscu, a buzię miał oblaną rumieńcem. Tak niewinny. Tak cichy, tak grzeczny, tak dobry. Mały Raphael. Mój syn.

Light and dark
Bright spark
Light and dark
And then light.

[Ojeeeja, ja to bardzo nie ogarniam tej notki. Próbuję COKOLWIEK napisać od około dwóch miesięcy i mam PUSTKĘ W GŁOWIE. Wybacz, Skylar, że dedykuję Ci tak słabą notkę (masz za to tę tajemnicę, którą musiałam wyjawić w notce, zanim odpisałabym na Twój komentarz xD). Zdanie z naszego wątku zostało nieudolnie wykorzystane, no! Dziękuję legendarnej czwórce (lol) w składzie: Turner (tutaj przepraszam, że nie dotrzymałam obietnicy <3), Kate (następnym razem odwdzięczę się za tą dedykację!), Sara (gdzie ten nasz wątek? Muszę odkopać.) i właśnie Skylar. Jesteście cudowni <3

Teraz na poważnie. Prowadzenie Wolfiego nie sprawia mi już takiej frajdy, jak na początku. Być może to za sprawą tego, że została nas garstka, być może za sprawą tego, że po ludzku się wypaliłam i straciłam zapał. Nie potrafię jednak zerwać z nim (matko boska, czasem mam wrażenie, że jest prawdziwym człowiekiem), więc nie ma mowy o odejściu z Art College, bo BIJĘ REKORD ŻYCIOWY, BĘDĄC TUTAJ JUŻ CZTERY MIESIĄCE. No. Tak szczerze mówiąc, to właśnie te cztery miesiące, atmosfera i liczba wątków, do której policzenia nie trzeba nawet kompletnej dłoni utrzymują mnie tutaj, z Wami. Będę grzecznie odpisywać na wątki, nawet jeśli wymagać to będzie ode mnie zmuszenia się. Nie pozwólmy Art College umrzeć, ej :C

AA, SORKI ZA BŁĘDY, NAWET NIE PRZECZYTAŁAM NA KONIEC, BO JUŻ WYMIOTUJĘ TYM TEKSTEM.]